De gedrukte pers gaat erop achteruit. Maar sinds een tweetal weken gaat ook de bedeling erop achteruit.
Misschien kunnen we uit dit hele krantenverhaal wel enkele mooie lessen trekken.
Een beetje achtergrond. Sinds kort staat niet alleen meer Bpost, maar ook enkele private bedrijven in voor de dagelijkse bedeling van de gedrukte kranten. ‘Er’ werd ons beloofd, dat de service er niet ging op achteruit gaan. Wat blijkt: sinds het begin van de nieuwe regeling loopt de bedeling in de soep. Kranten worden niet bezorgd, verkeerde kranten worden bezorgd, stapels kranten worden gedumpt…
Enfin: talk of the town sinds enkele dagen en ironisch genoeg: de kranten staan er vol van. Ten minste: dat zegt men, want ik heb sindsdien nog geen krant gezien.
De aanleiding voor dit alles was het verminderen voor de subsidie die de overheid aan Bpost gaf om de kranten te verdelen. Daardoor kreeg Bpost concurrentie krijgen – altijd positief in een vrije markt – en konden de uitgeverijen zelf kiezen met wie ze gingen samenwerken.
Je kan het al raden: dat gebeurt via een aanbesteding en normaal gezien krijgt de financieel meest interessante dan een contract.
Zo geschiedde – het resultaat is bekend.
Nu begrijp ik wel dat elke wijziging van dergelijk ingewikkeld logistiek systeem tijd vraagt. En ik begrijp uiteraard ook dat wijzigingen in zo’n systeem ook kinderziektes met zich meebrengt. Helaas is het vaak de burger die op dat moment er de dupe van is.
Een krant krijgen in je bus is zoals de zon die opkomt. Je bent dat gewoon, je doet een dagelijkse wandeling naar je brievenbus en het valt maar op dat er iets scheelt wanneer je de krant er niet in terugvindt. Effe balen dan toch…
Voor de meesten onder ons valt die tegenslag wel mee. We gaan naar het werk, kijken even online naar het nieuws van de dag en morgen is tenslotte een nieuwe dag. Voor de oudere mensen onder ons is een krant toch nog iets anders. Het is hun contact met de buitenwereld, hun dagelijkse portie ontspanning ook, hun tv-gids, … Voor hen betekent het missen van de krant vaak ook een dag extra eenzaamheid.
Op de redactie van een krant. ‘Ik kom de krant opzeggen.’ – ‘Begint u maar.’
Wiet van Broeckhoven
Waar wil ik nu heen met mijn verhaal?
Het krantenverhaal staat voor mij symbool voor de drang naar efficiëntie en kostenbesparing die overheden vandaag de dag in zich voelen. Een gemiste krant lijkt op het eerste zich banaal, maar op vele andere domeinen waar dit verhaal zich voordoet, is het veel minder banaal.
Ook in Wetteren zien we op andere vlakken gelijkaardige zaken en horen we ook binnen de gemeentelijke politiek stemmen die oproepen voor een verdere privatisering. Zo konden we de voorbije maanden al de nodige frustraties opbrengen rond het parkeerbeleid en de rol van OPC (ironisch genoeg staat OPC voor Optimal Parking Control). Het liet niemand onberoerd in onze gemeente. Vele bijsturingen waren nodig. Veel overlegmomenten. En de vaststelling dat een bedrijf machtig is in zijn doen en laten.
Het maakt me dan ook achterdochtig als verkozen politici verkondigen dat ook een verdere privatisering van onze zorginstellingen en sportinfrastructuur moet bekeken worden in functie van een meer efficiënte gemeente.
Moraal van mijn verhaal:
Ik hoop van harte niet te moeten lezen in de krant dat onze (groot)ouders geen eten gekregen hebben in het woonzorgcentrum omdat de levering van het brood was uitgesteld of dat het zwembad 13 EUR vraagt om een uurtje te mogen zwemmen.
Meer info:
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/10/30/mediahuis-plaatst-krantenkiosken-in-oost-vlaanderen/
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/04/26/deal-bpost-uitgevers-krantenbedeling/
